به گزارش پایگاه خبری پیام خانواده؛ برای غزه می گریم چون فقط خبر یک روز رسانه ها این است 120 نفر و در روز بعد 63 نفر در غزه به خاک و خون کشیده شدند که 22 نفر از آنان کودکان و زنانی هستند که در صف توزیع غذا توسط سربازان اسرائیلی به گلوله بسته شدند.
آیا این مظلومترین ها را پناهی هست؟ نسل کشی با شیوه ظالمانه گرسنگی را نمی بینند؟رسانه ها می گویند:صدها تریلی حامل مواد عذایی در پشت مرز رفع دیده می شود.اما دولت مصر مثلا مسلمان با همدستی صهیونیست ها مانع ورود به غزه هستند.مسلمانها و انسانهای آزاده ای که وجدان و شرفی را در خود احساس می کند، چرا عاجزشده اند. چرا نمی توانیم این محاصره ظالمانه را بشکنیم؟ممکن است عده ای تصور کنند که ما خود قربانی این ظلم آشکاریم .یا افرادی علیرغم دیدن همه بد عهدی و پررویی آمریکای جنایتکار و نوچه های غربی اش،باز هم امید به نتایج نشست های سرگردان سیاست فریب داشته باشند و از بیم سر نگرفتن مذاکره دلخواهشان،نخواهند موضع مقتدرانه ای در دفاع از این مظلومان داشته باشند.اما عتاب نبوی را که فرمودند: "من سمع مسلما ینادی یا للمسلمین و لم یجبه فلیس بمسلم." به یاد داشته باشیم. مخصوصا اینکه سرچشمه ظلم بر ایران اسلامی و ملت ایران و کشتار کودکان و مردم غزه منشا واحد داشته و بانی آن یزیدیان یک مسکلک ظلمانه اند.نمی خواهم بوسیله ذکر این درد و سوز، متولیان دیپلماسی کشوررا در این شرایط سرزنش کنم. زیرا که حتما در مقابل دشمن ید واحده می مانیم و پشتوانه اراده های انقلابی دفاع از حقوق ایران سرافرازیم. اما چرا رایزنی های فعال با کشورهای مانند مصر دیده نمی شود چرا به عنوان عضو فعال کشورهای عضو کنفرانس اسلامی نمی توایم جریانی اثر گذار ایجاد کنیم .پس توقع بجایی است که دستگاه دیپلماسی کشور به عنوان نماینده ملتی شجاع و آکنده از قلبی رئوف، با پشتوانه رهبری شجاع، پرچمدار فعال آگاه سازی دیپلماسی زمان برای رساندن این ندای مظلومیت باشد.
سیاستمدارانی هستند که با تعدادی از سران و متولیان منطقه ای در ارتباطند.پهلوانان و قهرمانانی که در ایران ثابت کرده اند ضمن داشتن مقامات جهانی و منطقه ای روح فتوت و پهلوانی داشته و همردیفان بین المللی خود را می شناسند.هنرمندانی که هنر متعهدشان در خدمت اشاعه فضیلت ها و انسان دوستی و مقابله با ظلم است و سایر ظرفیت هایی که باید تکانی جدی تر و حضوری دلسوزانه تر داشته باشند.پیوند دادن شعارهای بین المللی جوانان جهان که حتی در کشورهای غربی و خود آمریکا که خود بانی این جنایت اند و ایجاد همگرایی در ملت های دلسوزی که برای گرسنگی غزه بصورت متفرق به صحنه آمده اند، راهکارهایی هستند که می تواند با بکار گیری افکاربه صحنه آمده جهانی و ظرفیت های فرهنگی و رسانه ای، اطراف غزه را محاصره پرچمها ی حمایتی و کامیونها و حتی کشتی های نمادین و حقیقی به سوی غزه کنند تا با تحت فشار قرار گرفتن دولتهای هم مرز فلسطین و غزه راهی برای نجات این کودکان و زنان و مردان اسیر این حوادث پیدا نمود. باید کاری کرد که فریادها به پتکی جهانی تبدیل شده تا آه غزه مظلوم را به جهان کوروکر برساند. مردم چشمم به خون آغشته شد در کجا این ظلم با انسان کنند